“Hebron is mijn schuilplaats, mijn kleine wereld, mijn huis,” vertelt een Irakese mevrouw. Via internet heeft ze Hebron, de missionaire dochtergemeente van de Noorderkerkgemeente in Amsterdam (zie ook de website van de IZB), gevonden en samen met haar moeder is ze hier gedoopt.
Overvol is het deze zondagmiddag in het gebouw in de Spaarndammerbuurt, want vandaag wordt gevierd dat “Kerk in Hebron” tien jaar bestaat—hoewel enkele ouderen weten dat hier in een grijs verleden ook al diensten werden gehouden.
Mevrouw Eigenhuis die inmiddels een zeer gezegende leeftijd heeft bereikt herinnert zich hoe haar man de diensten eerst op het orgel begeleidde en later op de piano: “Vroeger zongen we vooral liederen van mijn generatie, nu meer van deze tijd.” Het aanvangsgezang bevestigt en ontkracht haar woorden tegelijkertijd: “Zingt een nieuw lied voor God de Here.”
Rinus is als kind gedoopt, heeft naar eigen zeggen veertig jaar “in de woestijn” geleefd en heeft nu in Hebron zijn rustpunt gevonden. Zijn eenvoudige getuigenis illustreert de openingstekst: “Hoe goed is het, hoe heerlijk als broeders bijeen te wonen! Daar geeft de HEER zijn zegen: leven voor altijd” (Psalm 133: 1, 3b).
Hoewel Hebron veel vrijwilligers telt, zowel uit Amsterdam als daarbuiten, wordt het gezicht al jaren onmiskenbaar gevormd door evangelistenechtpaar Peter en Conny Smits. In de overdenking zet Peter echter niet zichzelf in het zonnetje en komt hij ook niet met grote geestelijke ervaringen: “Laat men ons als Hebron maar beoordelen op grond van wat men hoort en ziet (2 Kor. 12:6), gewoon met twee benen op de grond.” Alleen vertelt hij dat hij tijdens de vakantie bij een kerk de tekst 2 Kor. 12:9 tegenkwam en hij en Conny toen meteen wisten dat de viering van tien jaar Hebron daar over moest gaan: “Hij zei: ‘Je hebt niet meer dan mijn genade nodig, want kracht wordt zichtbaar in zwakheid.’ Dus laat ik mij veel liever voorstaan op mijn zwakheid, zodat de kracht van Christus in mij zichtbaar wordt.” “De kracht van Christus”—dat is het thema vandaag.
De collecte vandaag is niet voor Hebron zelf maar een cadeau voor het werk van het Wereldhuis ten behoeve van ongedocumenteerden in Amsterdam en wordt met verve door Hany uit Egypte aangekondigd.
Rafaels ouders komen ook uit Egypte en hij spreekt mij tijdens de dienst op de galerij enthousiast even aan. Hij en zijn broer komen al jaren in Hebron. Zijn broer ging twee keer mee met het Hebronkinderkamp toen ik staflid was—hijzelf was toen nog net te klein, maar ik ken hem van de zondagse bijeenkomsten die ik bijwoonde en soms leidde. Toen ik vier jaar geleden naar Egypte vertrok, overhandigden hij en zijn broer mij een boek namens de Hebrongemeente, en toen ik een jaar in Egypte was, belden ze me op omdat ze er zelf ook waren—helaas niet dicht genoeg in de buurt om elkaar direct te ontmoeten.
Na een solozang en enkele liederen met de kinderen zingen we ons slotlied: “Maak ons tot een stralend licht voor de volken.”
Na de bijeenkomst is de koffie bij uitzondering buiten en bij uitzondering met gebak.
Tijdens de maaltijd die ondertussen binnen is klaargezet zitten twee mensen tegenover mij die op straat zagen dat er een buurtfeestje was en daarom ook maar mee komen eten.
Meer foto’s vindt u hier.
